من مست می عشقم هشیار نخواهم شد

                        وز خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد

امروز چنان مستم از بادهٔ دوشینه

                        تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد

تا هست ز نیک و بد در کیسهٔ من نقدی

                        در کوی جوانمردان عیار نخواهم شد

آن رفت که می‌رفتم در صومعه هر باری

                        جز بر در میخانه این بار نخواهم شد

از توبه و قرایی بیزار شدم ، لیکن

                        از رندی و قلاشی بیزار نخواهم شد

از دوست به هر خشمی آزرده نخواهم گشت

                        وز یار به هر زخمی افگار نخواهم شد

چون یار من او باشد، بی‌یار نخواهم ماند

                        چون غم خورم او باشد غم‌خوار نخواهم شد

تا دلبرم او باشد دل بر دگری ننهم

                        تا غم خورم او باشد غمخوار نخواهم شد

چون ساختهٔ دردم در حلقه نیارامم

                        چون سوختهٔ عشقم در نار نخواهم شد

تا هست عراقی را در درگه او باری

                        بر درگه این و آن بسیار نخواهم شد

عراقی

عشق ، شوری در نهاد ما نهاد

                        جان ما در بوتهٔ سودا نهاد

گفتگویی در زبان ما فکند

                        جستجویی در درون ما نهاد

داستان دلبران آغاز کرد

                        آرزویی در دل شیدا نهاد

رمزی از اسرار باده کشف کرد

                        راز مستان جمله بر صحرا نهاد

قصهٔ خوبان به نوعی باز گفت

                        کاتشی در پیر و در برنا نهاد

از خمستان جرعه‌ای بر خاک ریخت

                        جنبشی در آدم و حوا نهاد

عقل مجنون در کف لیلی سپرد

                        جان وامق در لب عذرا نهاد

دم به دم در هر لباسی رخ نمود

                        لحظه لحظه جای دیگر پا نهاد

چون نبود او را معین خانه‌ای

                        هر کجا جا دید ، رخت آنجا نهاد

عراقی

نگارا، بی‌تو برگ جان که دارد؟

                        دل شاد و لب خندان که دارد؟

به امید وصالت می‌دهم جان

                        وگرنه طاقت هجران که دارد؟

غم ار ندهد جگر بر خوان وصلت

                        دل درویش را مهمان که دارد؟

نیاید جز خیالت در دل من

                        بجز یوسف سر زندان که دارد؟

مرا با تو خوش آید خلد، ورنه

                        غم حور و سر رضوان که دارد؟

همه کس می کند دعوی عشقت

                        ولی با درد بی درمان که دارد ؟

غمت هر لحظه جانی خواهد از من

                        چه انصاف است؟ چندین جان که دارد؟

مرا گویند: فردا روز وصل است

                        وگر طاقت هجران که دارد؟

نشان عشق می‌جویی، عراقی

                        ببین تا چشم خون افشان که دارد؟

عراقی

تا کی از ما یار ما پنهان بود؟

چشم ما تا کی چنین گریان بود؟

تا کی از وصلش نصیب بخت ما

محنت و درد دل و هجران بود؟

این چنین کز یار دور افتاده‌ام

گر بگرید دیده، جای آن بود

چون دل ما خون شد از هجران او

چشم ما شاید که خون افشان بود

از فراقش دل ز جان آمد به جان

خود گرانی یار مرگ جان بود

بر امیدی زنده‌ام، ورنه که را

طاقت آن هجر بی‌پایان بود؟

پیچ بر پیچ است بی او کار ما

کار ما تا کی چنین پیچان بود؟

محنت آباد دل پر درد ما

تا کی از هجران او ویران بود؟

درد ما را نیست درمان در جهان

درد ما را روی او درمان بود

چون دل ما از سر جان برنخاست

لاجرم پیوسته سرگردان بود

چون عراقی هر که دور از یار ماند

چشم او گریان، دلش بریان بود

عراقی