با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست 
                                             کار ایران با خداست
مذهب شاهنشه ایران ز مذهبها جداست 
                                             کار ایران با خداست

شاه مست و شیخ مست و شحنه مست و میر مست 
                                                         مملکت رفته ز دست
هر دم از دستان مستان فتنه و غوغا به پاست
                                                          کار ایران با خداست

مملکت کشتی، حوادث بحر و استبداد خس
                                              ناخدا عدل است و بس
کار پاس کشتی و کشتی‌نشینان با ناخداست
                                              کار ایران با خداست

پادشه خود را مسلمان خواند و سازد تباه
                                              خون جمعی بی‌گناه
ای مسلمانان! در اسلام این ستمها کی رواست؟
                                              کار ایران با خداست

باش تا خود سوی ری تازد ز آذربایجان
                                              حضرت ستار خان
آن که توپش قلعه کوب و خنجرش کشورگشاست
                                              کار ایران با خداست

باش تا بیرون ز رشت آید سپهدار سترگ
                                              فر دادار بزرگ
آن که گیلان ز اهتمامش رشک اقلیم بقاست
                                              کار ایران با خداست

باش تا از اصفهان صمصام حق گردد پدید
                                              نام حق گردد پدید
تا ببینیم آن که سر ز احکام حق پیچد کجاست
                                              کار ایران با خداست

خاک ایران، بوم و برزن از تمدن خورد آب
                                              جز خراسان خراب
هرچه هست از قامت ناساز بی‌اندام ماست
                                              کار ایران با خداست

محمدتقی بهار

عشق‌ات آتش به دل کس نزند تا دل ماست
            کی به مسجد سِزَد آن شمع ، که در خانه رواست

به وفایی که نداری ، قسم ای ماه جبین
            هر جفایی که کنی ، بر دل ما عین وفاست

اگر از ریختن ، خون من‌ات خرسندی‌ست
            این نه خون است ، بیا دست در او زن ، که حناست

سر زلف تو ز چین ، مشک‌تر آورده به شهر
            از خُتَن مشک نخواهید ، حریفان ، که خطاست

من گرفتار ، سیه چرده‌ی شوخی شده‌ام
            که به من دشمن و با مردم بیگانه صفاست

روزی آیم به سر کوی تو و جان بدهم
            تا بگویند که این ، کشته‌ی آن ماه لقاست

زود باشد که سراغ من تهمت زده را
            از همه شهر بگیری و ندانند کجاست

اگرت یار جفا کرد و ملامت "راهب" *
            غم مخور دادرس عاشق مظلوم خداست

محمد تقی بهار

*)  راهب تخلص شاعر به منظور حفظ وزن میباشد . (معکوس بهار)

البته در جای دیگر به صورت زیر نیز آمده است :

اگرت یار جفا پیشه ، ستم کرد بهار

آخر از جور تو عالم را خبر خواهیم کرد

خلق را از طره‌ات آشفته‌تر خواهیم کرد

اول از عشق جهانسوزت مدد خواهیم خواست

پس جهانی را ز شوقت پر شرر خواهیم کرد

جان اگر باید، به کویت نقد جان خواهیم باخت

سر اگر باید، به راهت ترک سر خواهیم کرد

در غم عشق تو با این ناله های دردناک

اخنر بیدادگر را دادگر خواهیم کرد

هرکسی کام دلی آورده در کویت به دست

ما هم آخر در غمت خاکی به سر خواهیم کرد

تا جهانی در خور شرح غمت پیدا کنیم

خویش را زین عالم فانی به در خواهیم کرد

تا که ننشیند به دامانت غبار از خاک ما

روی گیتی را ز آب دیده تر خواهیم کرد

یا ز آه نیمشب، یا از دعا، یا از نگاه

هرچه باشد در دل سختت اثر خواهیم کرد

لابه‌ها خواهیم کردن تا به ما رحم آوری

ور به بی‌رحمی زدی، فکر دگر خواهیم کرد

چون بهار از جان شیرین دست برخواهیم داشت

پس سر کوی تو را پرشور و شر خواهیم کرد

محمدتقی بهار

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ

شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ

افسانه بود معنی دیدار، که دادند

در پرده یکی وعدهٔ مرموز و دگر هیچ

حاجی که خدا را به حرم جست چه باشد

از پارهٔ سنگی شرف اندوز و دگر هیچ

خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات

مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ

روزی که دلی را به نگاهی بنوازند

از عمر حساب است همان روز و دگر هیچ

زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ورانش

گهواره‌تراش‌اند و کفن‌دوز و دگر هیچ

زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست

لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ

خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی

دیدار رخ یار دل‌افروز و دگر هیچ

محمدتقی بهار

دعوی چه کنی؟ داعیه‌داران همه رفتند

شو بار سفر بند که یاران همه رفتند

آن گرد شتابنده که در دامن صحراست

گوید :  چه نشینی؟ که سواران همه رفتند 

داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو

کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند

گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست

کز کاخ هنر نادره‌کاران همه رفتند

افسوس که افسانه‌سرایان همه خفتند

اندوه که اندوه‌گساران همه رفتند

فریاد که گنجینه‌طرازان معانی

گنجینه نهادند به ماران، همه رفتند

یک مرغ گرفتار در این گلشن ویران

تنها به قفس ماند و هزاران همه رفتند

خون بار، بهار! از مژه در فرقت احباب

کز پیش تو چون ابر بهاران همه رفتند

محمدتقی بهار

مرغ سحر ناله سر کن     داغ مرا تازه ‌تر کن

             ز آه شرر بار این قفس را برشکن و زیر و زبر کن

بلبل پربسته ! ز کنج قفس درآ   نغمهٔ آزادی نوع بشر سرا

            وز نفسی عرصهٔ این خاک توده را پر شرر کن

ظلم ظالم، جور صیاد   آشیانم داده بر باد

                        ای خدا ! ای فلک ! ای طبیعت!  شام تاریک ما را سحر کن

نوبهار است ، گل به بار است

ابر چشمم ژاله‌ بار است

این قفس چون دلم تنگ و تار است

شعله فکن در قفس ، ای آه آتشین !   دست طبیعت ! گل عمر مرا مچین

          جانب عاشق ، نگه ای تازه گل ! از این بیشتر کن

               مرغ بیدل ! شرح هجران مختصر ، مختصر ، مختصر کن

عمر حقیقت به سر شد   عهد و وفا پی‌سپر شد

            نالهٔ عاشق ، ناز معشوق هر دو دروغ و بی‌اثر شد

راستی و مهر و محبت فسانه شد   قول و شرافت همگی از میانه شد

            از پی دزدی وطن و دین بهانه شد دیده تر شد

ظلم مالک ، جور ارباب   زارع از غم گشته بی‌تاب

            ساغر اغنیا پر می ناب جام ما پر ز خون جگر شد

ای دل تنگ ! ناله سر کن

از قویدستان حذر کن

از مساوات صرف نظر کن

ساقی گلچهره ! بده آب آتشین   پردهٔ دلکش بزن، ای یار دلنشین!

                        ناله برآر از قفس، ای بلبل حزین  ! کز غم تو ، سینهٔ من پرشرر شد

کز غم تو سینهٔ من پرشرر ، پرشرر ، پرشرر شد

محمدتقی بهار

یا که به راه آرم این صید دل رمیده را

یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را

یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن

یا به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را

یا که غبار پات را نور دودیده می کنم

یا به دو دیده می نهم پای تو نور دیده را

یا به مکیدن لبی جان به بها طلب مکن

یا بستان و باز ده لعل لب مکیده را

کودک اشک من شود خاک‌نشین ز ناز تو

خاک‌نشین چرا کنی کودک نازدیده را؟

چهره به زر کشیده‌ام، بهر تو زر خریده‌ام

خواجه! به هیچ‌کس مده بندهٔ زر خریده را

گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی

کی ز نظر نهان کنم، اشک به ره چکیده را؟

بانوی مصر اگر کند صورت عشق را نهان

یوسف خسته چون کند پیرهن دریده را

گر دو جهان هوس بود، بی‌تو چه دسترس بود؟

باغ ارم قفس بود، طایر پر بریده را

جز دل و جان چه آورم بر سر ره؟ چو بنگرم

ترک کمین گشاده و شوخ کمان کشیده را

بوالعجبی شنیده ام، چیز ندیده دیده ام

این که فروغ دیده ام،دیده کند ندیده را

خیز، بهار خون‌جگر! جانب بوستان گذر

تا ز هزار بشنوی قصهٔ ناشنیده را

محمدتقی بهار