به تو که میرسم

و بوسه هایت را ردیف می کنی

قافیه دلم را می بازم

چشمانِ تو شاعرم می کند

تو خلقِ دوباره ی شعری

نه نیمایی ، نه سپید

آوازی که ردیف نمی شناسد

و نُت ها را سر در گم می کند

تومثلِ برفی

آرام و باشکوه

و نفسهایت نسیمی که

هر زمستانی را بهار می کند

شانه هایت را برای فرداها دوست دارم

سارای

تو از آینده می گفتی

          من با بند بندِ وجودم

                        برای صورتت شعر می گفتم

تو از اظطراب فرداها می گفتی

                         و من به شعر لبانت رسیدم

لبانم لبانت را نواخت

             معجزه ای شکل گرفت

                                    و آینده آرام گرفت

سارای

گردش فصلها را بهم زدی

وقتی رفتی بهار بود

                   بعد پاییز شد

یک ماه که برنگشتی زمستان شد

حالا هم که ؛

 در تب نبودنت می سوزم

                      به گمانم تابستان شده

سارای

تو مرا 

        با اسم کوچک صدا نکن 

                                          هزار بار

تو مرا

       با هر آن چه که دوست داری

                                           صدا کن

تنها صدای توست

                که بی نام آشنایی

                              سرم را بر می گرداند

سارای