عشق ‏آفرین و فتنه ‏گر و نازپرورى
از هر كسى كه فكر كنى دلرباترى

خوبان بی ‏شمار در این شهر دیده‏ ام
اما تو نازنین به خدا چیز دیگرى

شیرین چو خاطرات دل ‏انگیز عاشقان
پر فتنه همچو باده و خندان چو ساغرى

اما هزار حیف كه با این جمال و حسن
عاشق فریب و حادثه جوى و فسونگرى

بگسست قید عالم و رام تو شد فكور
محبوب من ، تو با همه عالم برابرى

کریم فکور

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

من غرق گناهم ، تو عذر گناهی

            روز و شبم را ، تو چو مهری و چو ماهی

                        چه شود گر ، مرا رهانی ز سیاهی

                                    چون باده بجوشم ، در جوش و خروشم

                                                من سر زلفت ، به دو عالم ، نفروشم

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

همه شب در ماه و پروین ، نگرم

            مگر آید رخسارت در نظرم

                        چه بگویم ، چه بگویم ، به که گویم این راز

                                    غمم این بس ، که مرا کس ، نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

کریم فکور

شد نغمه‏ خوان مرغ سحر

                    چشمان من مانده به در

                                              قلبم گواهى می دهد

                                                                         كه او نمى‏ آید دگر

اى دل كجا رفته

                         چرا رفته

                                ز من راز خود نهفته

شب تا سحر یک دم 
              
                 ز دست غم دگر
              
                               چشم من نخفته


تا نواى مرغ سحر برخیزد
           
                    جام صبرم ریزد
                   
                              طاقت از جان من گریزد


به نامه او گرد فشانم

                  صد ره آن را خوانم
 
                              درد و غم با دلم ستیزد

به آن امیدم  كه درآید

                   به خنده لب بگشاید

                                         تا شاید عقده ‏ها گشاید

                                                                روى مه بنماید تا غم سرآید

كاش مه من خنده ‏زنان

                  آنكه بود مونس جان

                                      آید و دل گردد شاد و بى ‏تاب           

                                                                او بتابد بر من به ز مهتاب

به آن امیدم   كه درآید

                   به خنده لب بگشاید

                                        تا شاید عقده‏ ها گشاید

                                                             روى مه بنماید تا غم سرآید

شد نغمه‏ خوان مرغ سحر

                    چشمان من مانده به در

                                              قلبم گواهى می ‏دهد

                                                                 كه او نمى‏ آید دگر

اى دل كجا رفته

                      چرا رفته   

                                   ز من راز خود نهفته


شب تا سحر یک دم   

                     ز دست غم دگر     

                                    چشم من نخفته

کریم فکور

باز، ای الهه ناز، با دل من بساز

کین غم جانگداز، برود ز برم

گر، دل من نیاسود، از گناه تو بود

بیا تا ز سر گنهت گذرم

باز، می‌کنم دست یاری، بسویت دراز

بیا تا غم خود را، با راز و نیاز، ز خاطر ببرم

گر، نکند تیر خشمت، دلم را، هدف

بخدا همچون مرغ پرشور و شعف، به‌سویت بپرم

آنکه او به غمت دل بندد چون من کیست

ناز تو، بیش از این بهر چیست

تو الهه نازی، در بزمم بنشین

من تورا وفادارم، بیا که جز این، نباشد هنرم

این همه بی‌وفایی، ندارد ثمر

بخدا اگر از من، نگیری خبر، نیابی اثرم

کریم فکور

امشب در ســر شـوری دارم            امشب در دل نوری دارم

باز امشــب در اوج آسمـــانم            رازی باشد با ستارگـانم

امشب یکسر شوق و شورم            از این عالـــم گویی دورم 

از شادی پـــر گیـــرم که رسم بــه فلــک         سرود هستی خوانم در بر حور و ملک

در آسمانهـــــا غوغـــــا فکنـم           سبو بریزم ساغر شکنم

امشب یکسر شوق و شورم           از این عالــم گویـــی دورم

با ماه و پروین سخنــی گویم           وز روی مه خود اثری جویم

جــــان یابــــم زیــــن شبهــــــا

ماه و زهره را به طرب آرم     از خود بیخبرم زشعف دارم

نغمه ای بر لبهــــا

امشب یکسر شوق و شورم       از این عالــــم گویـــــــی دورم

کریم فکور

  دانلود آهنگ غوغای ستارگان  با صدای محمد اصفهانی