تنها که میشوی

دلتنگی هایت رنگ جیغ می گیرد

میان فریاد سکوت ...

محمدرضا شفیعی کدکنی

ü       ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست

      حال هجران تـــو چه دانی که چه مشکل حالیست

حافظ

از زلزله و عشق

             خبر کس ندهد

                    آن لحظه خبر شوی

                                    که ویران شده ای

محمدرضا شفیعی کدکنی

سر خود را مزن اینگونه به سنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

منشین در پس این بهت گران
                        مدران جامه جان را مدران

مکن ای خسته در این بغض درنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

پیش این سنگدلان ،  قدر دل و سنگ یکی است
                        قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکی است

دیدی آن را که تو خواندی به جهان یار ترین
                        چه دل آزار ترین شد چه دل آزار ترین ؟

نه همین سردی و بیگانگی از حد گذراند
                        نه همین در غمت اینگونه نشاند

با تو چون دشمن دارد سر جنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

ناله از درد مکن
آتشی را که در آن زیسته ای
                                سرد مکن

با غمش باز بمان
سرخ رو باش از این عشق
                         و سر افراز بمان

راه عشق است
که همواره شود از خون رنگ
                        دل دیوانۀ تنها ، دل تنگ

به کجا چنین شتابان ؟
             گون از نسیم پرسید

دل من گرفته زینجا
            هوس سفر نداری
                        ز غبار این بیابان ؟
 
همه آرزویم اما
             چه کنم که بسته پایم
 
به کجا چنین شتابان ؟
             به هر آن کجا که باشد
                         به جز این سرا سرایم

سفرت به خیر ، اما ؛ تو ُ دوستی خدا را
            چو ازین کویر وحشت به سلامتی گذشتی
                        به شکوفه ها به باران ، برسان سلام ما را

محمدرضا شفیعی کدکنی

از کنار من افسرده ی تنها تو مرو
دیگران گر همه رفتند خدا را تو مرو

اشک اگر می چکد از دیده تو در دیده بمان
موج اگر می رود ای گوهر دریا تو مرو

ای نسیم از بر این شمع مکش دامن ناز
قصه ها مانده من سوخته را با تو ، مرو

ای قرار دل طوفانی بی ساحل من
بهر آرامش این خاطر شیدا تو مرو

سایۀ بخت منی از سر من پای مکش
به تو شاد است دل خسته خدا را تو مرو

ای بهشت نگهت مایۀ الهام سرشک
از کنار من افسرده ی تنها تو مرو

گر درختی از خزان ، بی برگ شد

                        یا کرخت از سورت سرمای سخت

هست امیدی که ابر فــر و دیـــن

                        برگـــــــ ها رویـاندش از فـــر بـخت

بر درخت زنده ، بی برگی ، چه غم ؟

                        وای بر احوال برگ بی درخت ...

محمدرضا شفیعی کدکنی

این گل سرخ صد برگ شاداب

               این گل سرخ تاج خدایان

                        که به هر روز برگی از آن را می کنی

                                                            با سرانگشت نفرت

تا نبینی که پژمردگی هاش می شود

                                    در نظر ها نمایان

                                    چند روز دگر برگهایش

                                                می رسد اندک اندک به پایان