این روزها این گونه ام :

فرهاد واره ای که

             تیشه خود را گم کرده است

                                    آغاز انهدام چنین است

این گونه بود آغاز انقراض سلسله ی مردان ؛ یاران  !

وقتی صدای حادثه خوابید

            بر سنگ گور من بنویسید :

                        یک جنگجو که نجنگید

                                    اما ... ، شکست خورد .

نصرت رحمانی

شاید که قطره ای چکد از خورشید
                        فانوس راه پرت شبی گردد
مهتاب خیس روی زمین ماسد
                        شعری شکفته روی لبی گردد

شاید که باد عطر تن او را
                        از لای در به بستر من ریزد
از روی برگ های گل زنبق
                        آوازهای گم شده برخیزد

شاید شبی کنار درخت کاج
                        آوای گام او شکند شب را
ریزد به روی دامن شب بوسه
                        ساید چو روی سنگ لبم ، لب را

تف بر من و سکوت من و شعرم
                        تف بر تو باد و زندگی و شاید
تف بر کسی که چشم به ره ماند
                        تف بر کسی که سوی کسی آید

شاید که عشق هدیۀ ابلیس است
                        اندوه اگر سزای وفا باشد
شاید اگر شکوفه نومیدیست
                        شاید که مرگ هستی ما باشد

امشب صدای باد نمی آید
                        شاید که مرگ پیش زمان خفته است
راز گناهکاری آنان را
                        شیطان به بندگان خدا گفته است

نفرین به سر بلندی و پستی باد
                        نفرین به عشق باد و به هستی باد
نفرین به هوشیاری و مستی باد
                        نفرین به مرگ باد و به هستی باد

نصرت رحمانی

او یک نگاه داشت
            به صد چشم می نهاد
                       

                        او یک ترانه داشت
                                    به صد گوش می سرود

من صد ترانه خواندم

               و نشنود هیچکس

                        من صد نگاه داشتم

                                       و دیده ای نبود

نصرت رحمانی

من خسته نیستم

            دیریست خستگی‌ام

                     تعویض گشته است

                                    به در هم­شکستگی .

من خسته نیستم

                در هم­شکسته‌ام

                        این خود امید بزرگی نیست

نصرت رحمانی