دلتنگی های آدمی را ،

             باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را

آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

و هر دانه ی برفی

 به اشکی ناریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت

حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو و من 

مارگوت بیکل | ترجمۀ احمد شاملو

جویای راه خویش باش
             از این سان که منم
                        در تکاپوی انسان شدن

در میان راه دیدار می کنیم
             حقیقت را ، آزادی را ، خود را

در میان راه می بالد و به بار می نشیند
                        دوستی ای که توانمان می دهد

تا برای دیگران مأمنی باشیم و یاوری
                                    این است راه ما ؛ تو و من


مارگوت بیکل

                  
پس از سفر های بسیار
                    و عبور از فراز و فرود
                        امواج این دریای طوفان خیز
                                      بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم

بادبان برچینم ، پارو وانهم ، سکان رها کنم
  

به خلوت لنگرگاهت در آیم
                            و در کنارت پهلو بگیرم

آغوشت را بازیابم
    - استواری امن زمین را -
                           زیر پای خویش

مارگوت بیکل

اگر می خواهی نگهم داری

            دوست من از دستم می دهی

اگر می خواهی همراهی ام كنی دوست من

 تا انسان آزادی باشم ، میان ما همبستگی آنگونه میبارد

                        كه زندگی ما هر دو تن را غرق در شكوفه می كند

 مارگوت بیکل | ترجمۀ احمد شاملو

برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم

            که چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند

گوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشیمان بشنود

برای تو و خویش روحی

            که این همه را در خود گیرد و بپذیرد

و زبانی که در صداقت خود

            ما را از خاموشی خویش بیرون کشد

                        و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است

                                                                                    سخن بگوییم .

 مارگوت بیکل | ترجمۀ احمد شاملو