چشمه ی پیری است
             در انتهای راه کویر
                        باید گذشت از این راه
 
این مرد
راه صبوری و تسلیم
            جاری ست در رگش

 برهوتیان کلافه ی تنهایی !
            باید ز راه مانده ، گذشتن

                         باید که سرافراز به چشمه رسیدن
                                    این چشمه در انتظار عبث نیست

خسرو گلسرخی

رهروان خسته را احساس خواهم داد
            ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت

نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
                        لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد

سِهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
                        چشم ها را باز خواهم کرد ...

خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد
            دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند

نغمه ها را در زبان چشم خواهم کاشت .
                        گوش ها را باز خواهم کرد ...

آفتاب دیگری در آسمان لحظه خواهم کاشت
                        لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
                                    سوی خورشیدی دگر پرواز خواهم کرد ...

خسرو گلسرخی

ای کاش
    هزار تیغ برهنه
            بر اندوه تو می نشست

تا بتوانم
بشارت روشنی فردا را
                 بر فراز پلک هایت
                                    نگاه کنم

اینک
صدای آن یار بی دریغ
گل می کند در سبزترین سکوت
و گلهای هرزه را
در بارش مداوم خویش
                        درو می کند

جنگل
در اندیشه های سبز تو
                        جاری ست

خسرو گلسرخی

معلم پای تخته داد می زد
             صورتش از خشم گلگون بود
                        و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود

ولی ‌آخر کلاسی ها
            لواشک بین خود تقسیم می کردند
                        وآن یکی در گوشه ای دیگر جوانان را ورق می زد

برای آنکه بی خود های و هو می کرد و با آن شور بی پایان
                                                تساوی های جبری رانشان می داد

خطی خوانا به روی تخته ای
                        کز ظلمتی تاریک غمگین بود

تساوی را چنین بنوشت
            یک با یک برابر هست
 
از میان جمع شاگردان یکی برخاست
                        همیشه یک نفر باید به پا خیزد

به آرامی سخن سر داد
            تساوی اشتباهی فاحش و محض است
                                                معلم مات بر جا ماند

و او پرسید
گر یک فرد انسان واحد یک بود آیا باز
                                    یک با یک برابر بود ؟؟؟

 سکوت مدهوشی بود و سوالی سخت

معلم خشمگین فریاد زد
                        آری برابر بود

و او با پوزخندی گفت
اگر یک فرد انسان واحد یک بود ؛
            آن که زور و زر به دامن داشت بالا بود
                        وانکه قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت
                                                                        پایین بود

اگر یک فرد انسان واحد یک بود ؛
آن که صورت نقره گون
            چون قرص مه می داشت بالا بود
                        وآن سیه چرده که می نالید پایین بود

اگریک فرد انسان واحد یک بود ؛
                        این تساوی زیر و رو می شد

حال می پرسم یک اگر با یک برابر بود
نان و مال مفت خواران
            از کجا آماده می گردید ؟
                        یا چه کس دیوار چین ها را بنا می کرد ؟

یک اگر با یک برابر بود
پس که پشتش زیر بار فقر خم می شد ؟
             یا که زیر ضربت شلاق له می گشت ؟

یک اگر با یک برابر بود
پس چه کس آزادگان را در قفس می کرد ؟

معلم ناله آسا گفت :
بچه ها در جزوه های خویش بنویسید
                                     یک با یک برابر نیست

خسرو گلسرخی