منصور و انا الحق زدن و دار و دگر هیچ

ماییم و لبالب شدن از یار و دگر هیچ

گر راه به مراسم کده ی عشق بیابی

الماس بنه بر دل افگار و دگر هیچ

بر لوح مزارم بنویسید پس از مرگ

کای وای ز محرومی دیدار و دگر هیچ

از کعبه گر این بار برونم بگذارند

ناقوس به دست آرم و زنار و دگر هیچ

"عرفی" به غلط شهره به زرق است ببینید

صد گل زده بر گوشه ی دستار و دگر هیچ

عرفی شیرازی

دلت را خانه ما کن ، مصفا کردنش با من

به ما درد دل افشا کن ، مداوا کردنش با من

اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را

بیا یک لحظه با ما باش ، پیدا کردنش با من

بیفشان قطره اشکی ، که من هستم خریدارش

بیاور قطره ای اخلاص ، دریا کردنش با من

اگر درها به رویت بسته شد ، دل بر مکن از ما

در این خانه دق الباب کن ، وا کردنش با من

به من گو حاجت خود را ، اجابت می کنم ، آری

طلب کن آنچه می خواهی ، مهیا کردنش با من

بیا قبل از وقوع مرگ ، روشن کن حسابت را

بیاور نیک و بد را ، جمع و منها کردنش با من

چو خوردی روزی امروز ما را ، شکر نعمت کن

غم فردا مخور ، تامین فردا کردنش با من

به قرآن ، آیه رحمت فراوان است ، ای انسان

بخوان این آیه را ، تفسیر و معنا کردنش با من

اگر عمری گنه کردی ، مشو نومید از رحمت

تو توبه نام  را بنویس ، امضا کردنش با من

ژولیده نیشابوری

دیشب  صدای تیشه از بیستون نیامد

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد، صیّاد رفته باشد

آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

خونش به تیغ حسرت یارب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناکی سازم خبر دلت را
روزی که کوه صبرم بر باد رفته باشد

رحم است بر اسیری كز گرد دام زلفت
با صد امیدواری ناشاد رفته باشد

شادم كه از اسیران ، دامن كشان گذشتی
گر مشت خاک ما هم بر باد رفته باشد

پر شور از حزین است امروز کوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد

محمد علی حزین لاهیجی اصفهانی

غمش در نهانخانه دل نشیند
                                  به نازی كه لیلی به محمل نشیند

به دنبال محمل چنان زار گریم
                                  كه از گریه ام ناقه در گل نشیند

خلد گر به پا خاری، آسان برآرم
                                 چه سازم به خاری كه در دل نشیند

پی ناقه اش رفتم آهسته، ترسم
                                 غباری به دامان محمل نشیند

مرنجان دلم را كه این مرغ وحشی
                                 ز بامی كه برخاست، مشكل نشیند

عجب نیست خندد اگر گل به سروی
                                 كه در این چمن پای در گل نشیند

بنازم به بزم محبت كه آن جا
                                 گدایی به شاهی مقابل نشیند

طبیب، از طلب در دو گیتی میاسا
                               كسی چون میان دو منزل، نشیند؟

طبیب اصفهانی

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی

به ره تو بسکه نالم زغم تو بسکه مویم
شده ام ز ناله نالی شده ام ز مویه مویی

همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

بشِکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه بنِشین کنار جویی

فصیح‌الزمان شیرازی

ای مردمان بگویید آرام جان من کو 
            راحت‌فزای هرکس محنت‌رسان من کو 
                                    من مهربان ندارم نامهربان من کو

نامش همی نیارم بردن به پیش هرکس
                   گه‌گه به ناز گویم سرو روان من کو
                                    من مهربان ندارم نامهربان من کو

در بوستان شادی هرکس به چیدن گل
            آن گل که نشکنندش در بوستان من کو 
                                    من مهربان ندارم نامهربان من کو

جانان من سفر کرد با او برفت جانم
                باز آمدن از ایشان پیداست آن من کو
                                    من مهربان ندارم نامهربان من کو

انوری ابیوردی