شور عشقی کرده بازم بیقرار

                        باز دل را داده‌ام بی‌اختیار

گو قرار حیرت ماهم بده

                        ای که داری در تکاپویش قرار

ما به عهدت استوار استاده‌ایم

                        گر چه عهد تو نباشد استوار

چند باشم همچو چشمت ناتوان

                        چند باشم همچو زلفت بیقرار

یا مرا یک روزگاری دست ده

                        یا که دست از روزگار من بدار

دل تسلی میشود از وعده‌ات

                        گر چه خواهی کشتنم از انتظار

گر نداری شوری از ما بر کران

                        ور نداری شوقی از ما بر کنار

دور از آن روح مجسّم زنده‌ای

                        زین گران جانی رضی شرمی بدار

رضی‌الدین آرتیمانی

همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم

همه در هم گذرد هر مه و سال و شب و روزم

وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت

چه بخندم چه بگریم چه بسازم چه بسوزم

گفتنی نیست که گویم ز فراقت به چه حالم

حیف و صد حیف که دور از تو ندانی به چه روزم

دست و پایم طپش دل همه از کار فکنده

چشم بر جلوهٔ دیدار نیفتاده هنوزم

غصهٔ‌ بی‌غمی ام داغ کند ور نه بگویم

داغ بی‌دردی ام از پا فکند ور نه بسوزم

رضی ام ، جملهٔ آفاق فروزان ز چراغم

همچو مه ، چشم به دریوزهٔ خورشید ندوزم

رضی‌الدین آرتیمانی

نمیدانی تو رسم دوستداری

                        نمیدانم که با جانم چه داری

مگو پیمان و عهدم استوار است

                        که در پیمان شکستن استواری

غمت چندانکه با ما سازگار است

                        تو صد چندان بما ناسازگاری

غبارم را توانی داد بر باد

                        اگر بر دل ز من داری غباری

دمار از روزگار غم بر آرم

                        اگر افتد به دستم روزگاری

رضی گوئی تو را دیگر چه حال است

                        خبر گویا ز حال ما نداری

رضی‌الدین آرتیمانی