همه چیز

از احتمال بودنت جان گرفت ؛

از احتمال

 نشستنت بر پوست صندلی

            کشیده شدن انگشتانت بر تن میز

                                    پیچیدن صدایت در رگ اتاق

حالا همه چیز

از احتمال نبودنت نابود می شود ؛

صندلی ... میز ... اتاق ... من !

روجا چمنکار

همیشه دری باز ،

                به در به دری بودم

رفتن را بیشتر از آمدن دوست داشتم

صدای تو ،

تنها سرزمین واقعی ام بود

            کلمات را در آغوشت پنهان می کنم

از این به بعد ،

      همه می توانند

            شعر هایی از مرا در تو بخوانند

روجا چمنکار

اصلا به دیدنم نیا

            " دوستت دارم را "

                        توی گل های سرخ نگذار ، برایم نیار

اصلا به من

به ویلای خنده داری در جنوب

                                    فکر نکن

سردرد نگیر

            عصبی نشو

اصلا زنگ در ، تلفن ، خواب ، خیال ، خلوت مرا نزن

اینقدر نمک روی زخم من نپاش

                                    اصلا نباش !

با این همه

روزی اگر کنار بیراهه ای عجیب

                        حتی پیدایم کردی ؛

چیزی نگو ، تعجب نکن

            حتما به دنبال تو آمده بودم

روجا چمنکار

در دستانم خطی نیست

نه خطی که طول عمرم را نشان دهد

                        نه خطی که آینده‌ام را بگوید

                                    و نه خطی که مرا به کسی برساند

من ، تمام خطوط دنیا را

            در چشمانم پنهان کرده‌ام

                        تا از نگاه متعجب کف‌بین‌ها

                                                دلم خنک شود

 
روجا چمنکار