میگریم و می خندم ، دیوانه چنین باید
میسوزم و میسازم ، پروانه چنین باید

می كوبم و می رقصم ، می نالم و میخوانم
در بزم جهان شور ، مستانه چنین باید

من این همه شیدایی ، دارم ز لب جامی
در دست تو ای ساقی ، پیمانه چنین باید

خلقم ز پی افتادند ، تا مست بگیرندم
در صحبت بی عقلان ، فرزانه چنین باید

یكسو بردم عارف ، یكسو كشدم عامی
بازیچه ی هر دستی ، طفلانه چنین باید

موی تو و تسبیح شیخم ، به در از ره برد
یا دام چنان باید ، یا دانه چنین باید

بر تربت من جانا ، مستی كن و دست افشان
خندیدن بر دنیا ، رندانه چنین باید


رحیم معینی كرمانشاهی