گل ناز پرپر من ، آخرین همسفر من

                        جای لب های قشنگت ، مونده روی دفتر من

ای که شعر تلخ اشکات ، قصه ی غربت من بود

                        عینهو نفس کشیدن ، دیدنت عادت من بود

تو یه حرف تازه بودی واسه من

                         قصه ی دو نیمه و یکی شدن

                                   
تو به عشق یه معنی تازه دادی

                         طپش یه قلب و گرمای دو تن

میون دفتر شعرام رو تن سپید هر برگ

                        با همون خط قشنگت تو نوشتی : "یا تو یا مرگ"

ای رفیق نیمه راهم می دونم که تو نمُردی

                        ولی وقتی رفتی انگار پیش چشمام جون سپردی

گل ناز پرپرم ، ای همدرد

                         به نبودنت باید عادت کرد

اردلان سرفراز