گل ناز پرپر من ، آخرین همسفر من
جای لب های قشنگت ، مونده روی دفتر من
ای که شعر تلخ اشکات ، قصه ی غربت من بود
عینهو نفس کشیدن ، دیدنت عادت من بود
تو یه حرف تازه بودی واسه من
قصه ی دو نیمه و یکی شدن
تو به عشق یه معنی تازه دادی
طپش یه قلب و گرمای دو تن
میون دفتر شعرام رو تن سپید هر برگ
با همون خط قشنگت تو نوشتی : "یا تو یا مرگ"
ای رفیق نیمه راهم می دونم که تو نمُردی
ولی وقتی رفتی انگار پیش چشمام جون سپردی
گل ناز پرپرم ، ای همدرد
به نبودنت باید عادت کرد
اردلان سرفراز