من این حال غریب را
به تمام احوال جهان ترجیح می دهم

همین که تو ایستاده باشی پشت به باد

و من هر ثانیه ، با هر وزش
            با وسوسه ی پریدن یا نپریدن
                                    توی آغوشت بجنگم

وقتی تمام مردان شهر
بی وسوسه و بی هیچ حال خوبی
                        آغوششان را نخ نما کرده اند

و تو اما با غرور کمرنگی بر بالای بلندت و
            لبخندی بی تفاوت اما آگاه ، بر لب هات
                        خودت را به کوچه ی علی چپ زده ای

چقدر دیوانه ات شدن
                  ساده تر می شود

مهدیه لطیفی