چه غم وقتی جهان از عشق نامی تازه می گیرد

از این بی آبرویی نام ما آوازه می گیرد

من از خوش باوری در پیله ی خود فکر می کردم

خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می گیرد

 به روی ما به شرط بندگی در می گشاید عشق

عجب داروغه ای ! باج سر دروازه می گیرد

چرا ای مرگ می خندی ؟ نه می خوانی ، نه می بندی !

کتابی را که از خون جگر شیرازه می گیرد

ملال آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم

نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می گیرد

فاضل نظری