ساعت دو شب است كه با چشم بی‌رمق

چیزی نشسته‌ام بنویسم بر این ورق

چیزی كه سال‌هاست تو آن را نگفته‌ای

جز با زبان شاخه گل و جلد زرورق

هر وقت حرف می‌زدی و سرخ می‌شدی

هر وقت می‌نشست به پیشانی‌ات عرق

من با زبان شاعری‌ام حرف می‌زنم

با این ردیف و قافیه‌های اجق وجق

این بار از زبان غزل كاش بشنوی

دیگر دلم به این همه غم نیست مستحق

من رفتنی شدم ، تو زبان باز كرده‌ای !‌

آن هم فقط همین‌كه : "برو ، در پناه حق"

نجمه زارع