باری ست گران که مانده بر دوشم

این سَر که از آن نمیپرد هوشم

چون خانۀ بی حافظ و بی قرآن

از یاد فرشتگان فراموشم

چون مسجد بی نمازخوان مانده

با این همه چلچراغ ، خاموشم

سوگند به عصر ... سخت دلگیرم

آنقدر که با خودم نمیجوشم

هم ، این دل بیخود است در سینه

هم عاطل و باطل است آغوشم

چون ماهی بی نفس پشیمانم

جنبیده اگر کمی سر و گوشم

هم خانۀ خاطرات بیخوابم

هم صحبت خوابهای مغشوشم

دیریست مرددم "خدا" یا "خود" ؟

سردرگم نسخه های مخدوشم*

در خاطر عاطر فراموشی

میماند ناله های خاموشم

محمدمهدی سیار

 * ) در نسخه شبهه جدایی / تصحیف تعین خداییم (بیدل)