ای بکر ترین برکه ! هلا سوره ی صافی !
پرهیز کن از این همه پرهیز اضافی !
داغی بزن از بوسه به پیشانی سردم
بدنام که هستیم به اندازه ی کافی
تلخینه ی آمیخته با هر سخنت را
صد شکر ! شکرپاش لبت کرده تلافی !
با یافتن چشم تو آرام گرفتم
چون شاعر درمانده پس از کشف قوافی
چندیست که سردم شده دور از دم گرمت
بر گردنم از بوسه مگر شال ببافی ...
علیرضا بدیع