بیایید ، بیایید که جان دل ما رفت
                       بگریید ، بگریید که آن خنده گشا رفت

برین خاک بیفتید که آن لاله فرو ریخت
                       برین باغ بگریید که آن سرو فرا رفت

درین غم بشینید که غم خوار سفر کرد
                       درین درد بمانید که امید دوا رفت

دگر شمع میارید که این جمع پراکند
                       دگر عود مسوزید کزین بزم صفا رفت

لب جام مبوسید که آن ساقی ما خفت
                       رگ چنگ ببرید که آن نغمه سرا رفت

رخ حسن مجویید که آن آینه بشکست
                       گل عشق مبویید که آن بوی وفا رفت

نوای نی او بود که سوط غزلم داد
                       غزل باز مخوانید که نی سوخت ، نوا رفت

ازین چشمه منوشید که پر خون جگر گشت
                       بدین تشنه بگویید که آن آب بقا رفت

سر راه نشستیم و نشستیم و شب افتاد
                       بپرسید ، بپرسید که آن ماه کجا رفت

زهی سایه ی اقبال کزو بر سر ما بود
                       سر و سایه مخواهید که آن فر هما رفت



هوشنگ ابتهاج