منو ببخش عزیزم که از تو می گریزم

می سوزم و خاموشم ، تو خودم اشک می ریزم

از لحظه ی تولد سفر تقدیر من بود

تنم اسیر جاده ... دلم اسیر تن بود

یه قصه ی تازه نیست خونه به دوشی من

هراس دل سپردن ، عذاب دل بریدن

اگه یه دست عاشق یه شب پناه من شد

فردا عذاب جاده شکنجه گاه من شد

لحظۀ رفتنه ، دستاتو می بوسم

باید برم حتی اگه اونجا بپوسم

منو ببخش ، منو ببخش که ناگزیرم

باید برم حتی اگه بی تو بمیرم

دریایی از مصیبت پشت سرم گذاشتم

وقتی به تو رسیدم دیگه نفس نداشتم

من مرده بودم اما دوباره جونم دادی

هم گریه من شدی عشقُ نشونم دادی

اگه یه شب تو عمرم ، چشمای من آسوده

همون یه خواب کوتاه ، زیر سقف تو بوده

منو ببخش  ...

اردلان سرفراز