من صبورم اما
به خدا دست خودم نیست اگرمی رنجم

یا اگر شادی زیبای تو را
            به غم غربت چشمان خودم میبندم

من صبورم اما
چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم
                       و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
                                         مثل یك شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما
بی دلیل از قفس كهنه ی شب می ترسم   
                 بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب
                                 و چراغی كه تو را از شب متروك دلم دور كند

من صبورم اما
            آه ، این بغض گران
                        صبر چه می داند چیست


حمید مصدق