من و تو مسافر شب ، رو به سوی شهر خورشید

                        خسته از این رهسپاری زیر سایه های تردید

سبزی مزرعه مونو ، دست خشک باد سپردیم

                        توی شهر بی ترحم ، از غم بی کسی مردیم

هوای برگشتنم بود ، اگه بال و پری داشتم

                        بر می گشتم اگه اینجا خودمو جا نمی ذاشتم

واسه بیگانگی ما هیچ نگاهی آشنا نیست

                        آدما رنگ و وارنگن ، اما هیچکی شکل ما نیست

گرچه تو باغ بلوریم اما جنس شیشه نیستیم

                        با تنهای کاغذیمون توی دست آب شکستیم

هوای برگشتنم بود ، اگه بال و پری داشتم

                        بر می گشتم اگه اینجا خودمو جا نمی ذاشتم

چیه سوغات ِ من و تو ، وقت برگشتن از اینجا ؟

                        بشکنیم سد شب ُ تا ، برسیم به صبح فردا

می تونیم با هم بخونیم دوباره شعر رهایی

                        پُره فریاد شِه گلومون جای بغض و بی صدایی

هوای برگشتنم بود ، اگه بال و پری داشتم

                        بر می گشتم اگه اینجا خودمو جا نمی ذاشتم

هوای برگشتنم بود ...

منصور تهرانی