پیله‌های بسیاری دیده‌ام
آویزان از درختی در جنگل‌های دور
                        افتاده بر لبه‌ی پنجره
                                    رها در جوب‌های خیابان

هرچه فکر می‌کنم اما
یک پروانه بیشتر ، در خاطرم نیست

مگر چندبار به دنیا آمده‌ایم
                        که این همه می‌میریم ؟

چند اسکناس مچاله
چند نخ شکسته‌ی سیگار
آه ، بلیط یک‌طرفه ؛
چیزی
غمگین‌تر از تو
در جیب‌های دنیا پیدا نکرده‌ام

_ ببخشید ؛ این بلیط ...؟
            _ پس گرفته نمی‌شود .

پس بادها رفته‌اند ؟!

پس این درخت ،
به زردِ ابد محکوم شد ؟!

و قاصدک‌ها
آنقدر در کنج دیوار ماندند
            که خبرهایشان از خاطر رفت ؟!

_ بیهوده مشت به شیشه‌های این قطار می‌کوبی !

بیهوده صدایت را
            به آن‌سوی پنجره پرتاب می‌کنی

ما
بازیگران یک فیلم صامتیم



گروس عبدالملکیان