حالیا مصلحت وقت در آن می بینم

                                      که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم

                                      یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم

                                      تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

                                      گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح

                                      شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

سینه تنگ من و بار غم او هیهات

                                      مرد این بار گران نیست دل مسکینم

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر

                                      این متاعم که همی بینی و کمتر زینم

بنده آصف عهدم دلم از راه مبر

                                      که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

بر دلم گرد ستم هاست خدایا مپسند

                                      که مکدر شود آیینه مهرآیینم

حافظ