دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
                   وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
                  من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
                    گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار
                    گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شب ها
                   چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهری ات ای گل که درین باغ
                   چون غنچۀ پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخن گوی تو بشنو ز نگاهم
                  دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم  ...

محمدرضا شفیعی کدکنی