دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را

                                    به میهمانی گلهای باغ می آورد

                  و گیسوان بلندش را به بادها می داد

                             و دستهای سپیدش را به آب می بخشید

 دلم برای کسی تنگ است

                که چشمهای قشنگش را

                        به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

      و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

 دلم برای کسی تنگ است

 که همچو کودک معصومی

               دلش برای دلم می سوخت

 و مهربانی را نثار من می کرد

 دلم برای کسی تنگ است

               که تا شمال ترین شمال با من رفت

                          و در جنوب ترین جنوب با من بود

 کسی که بی من ماند

 کسی که با من نیست

 کسی که . . .

 - دگر کافی ست.

حمید مصدق