ناراحتم ... از چشم و ابرویت ، از ارتباط باد با مویت

                        از سینه ریزت از النگویت ، ناراحتم ! از من چه میخواهند !؟

ناراحتم ... یاران ، سران بودند ؛ امید ما ناباوران بودند

                        این دوستان ، سرلشگران بودند !! در چادر دشمن چه میخواهند !؟

ناراحتم از خوب های بد ؛ از تو ، از این یاران یک در صد

                        بی آنکه ربطی بین‌تان باشد ! ناراحتم از این همه بی ربط

من در خیابانی پر از خنده ، هی اشک می ریزم به آینده

                        ناراحتم آقای راننده ، ناراحتم ... لطفا صدای ضبط ...

پروانه بودم شمع را دیدم ، در شعله قلع و قمع را دیدم

                        تنهایی در جمع را دیدم ، دیگر بس است این عشق آزاری

در خاک مطلوبت چه چیزی کاشت ؟ این دل که جز حسرت به دل نگذاشت

                        تو دوستش داری و خواهی داشت ، اما خودت را دوست تر داری !

ناراحتم از ناتوان بودن ، سخت است مال دیگران بودن

                        دنبال چیزی لای نان بودن ، اینگونه من شاعر نخواهم شد ...

عشق آنچه در ذهنت کشیدی نیست ، روحم شبیه آنچه دیدی نیست

                        زحمت نکش لطفا ! امیدی نیست ، من دیگر آن یاسر نخواهم شد ...

ناراحت از محدوده ی قرمز ، می گریم از رود ارس تا دز

                        این اشک ها ... این اشک ها هرگز ، از مردی ما کم نخواهد کرد

من در خیابانی پر از خنده ، هی اشک می ریزم به آینده

                        ناراحتم آقای راننده اما صدا را کم نخواهد کرد ...

                                                            اما صدا را کم نخواهد کرد ...




 یاسر قنبرلو