بگذر شبی به خلوت  این همنشین  درد

تا شرح  آن دهم که غمت با دلم چه کرد

خون می رود نهفته از این زخم  اندرون

ماندم خموش و آه ! که فریاد داشت درد

این طُرفه بین که با همه سیل ِ بلا که ریخت

داغ  محبت  تو به دلها نگشت سرد

من برنخیزم از سر ِ راه ِ وفای تو

از هستی ام اگر چه برانگیختند گَرد

روزی که جان فدا کنم ات باورت شود

دردا که جز به مرگ نسنجند قدر ِ مرد

ساقی بیار جام صبوحی که شب نماند

وان لعل فام خنده زد از جام ِ لاجورد

در کوی او که جز دل ِ بیدار ره نیافت

کی می رسند خانه پرستان ِ خواب گرد

باز آید آن بهار و گل  ِ سرخ بشکفد

جندین منال از نفس ِ سرد و روی زرد

خونی که ریخت از دل ِ ما سایه حیف نیست

گر زین میانه آب خورد پیر ِ هم نبرد

هوشنگ ابتهاج