من « ارگ بم » و خشت به خشتم متلاشی

تو « نقش جهان »، هر وجبت ترمه و کاشی


این تاول و تب‌خال و دهان سوختگی‌ها

از آه زیاد است، نه از خوردن آشی


از تنگ پریدیم به امید رهایی

ناکام تقلایی و بیهوده تلاشی


یک بار شده بر جگرم  زخم نکاری؟

یک بار شده روی لبم بغض نپاشی؟


هر بار دلم رفت و نگاهی به تو کردم

بر گونه‌ی سرخابی‌ات افتاد خراشی


از شوق هم‌آغوشی و از حسرت دیدار

بایست بمیریم چه باشی چه نباشی

 حامد عسکری