آنکه دانست، زبان بست
وانکه می‌گفت، ندانست...

چه غم‌آلوده شبی بود!

وان مسافر که در آن ظلمتِ خاموش گذشت
و بر انگیخت سگان را به صدایِ سُمِ اسبش بر سنگ
بی‌که یک دم به خیالش گذرد
که فرودآید شب را،
                        گویی
همه رؤیای تبی بود.
چه غم‌آلوده شبی بود!


احمد شاملو