در انتهای هر سفر
                         در آیینه
                                     دار و ندار خویش را مرور می کنم

این خاک تیره ، این زمین
             پاپوش پای خسته ام
 این سقف کوتاه آسمان
             سرپوش چشم بسته ام

 اما خدای دل
             در آخرین سفر
             در آیینه به جز دو بیکرانه کران
                                    به جز زمین و آسمان
                                                چیزی نمانده است

                                                            گم گشته ام ‚ کجا
                                                                                    ندیده ای مرا

حسین پناهی