جنگل همۀ شب سوخت در صاعقۀ پاییز
از آتش دامن گیر ای سبز جوان بر خیز !

برگ است که می بارد! چشم تو نبیند کاش
این منظره را هرگز در عالم رویا نیز

هیهات ... نمی دانم این شعله که بر من زد
از آتش « تائیس » است یا بارقه ی « چنگیز » !

خاکستر من دیگر ققنوس نخواهد زاد ؟
و آن هلهله پایان یافت این گونه ملال انگیز !

تا نیمه چرا ای دوست ! لاجرعه مرا سرکش
من فلسفه ای دارم یا خالی و یا لبریز

مگذار به طوفانم چون دانه به خاکم بخش
شاید که بهاری باز صور تو دمد برخیز

محمد علی بهمنی