یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

من غرق گناهم ، تو عذر گناهی

            روز و شبم را ، تو چو مهری و چو ماهی

                        چه شود گر ، مرا رهانی ز سیاهی

                                    چون باده بجوشم ، در جوش و خروشم

                                                من سر زلفت ، به دو عالم ، نفروشم

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

همه شب در ماه و پروین ، نگرم

            مگر آید رخسارت در نظرم

                        چه بگویم ، چه بگویم ، به که گویم این راز

                                    غمم این بس ، که مرا کس ، نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

            بر سر کویش کن ، گذری

                        گو که ز هجرش ، به فغانم ، به فغانم

                                    ای که به عشقت زنده منم

                                                گفتی از عشقت دم نزنم

                                                            من ، نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

کریم فکور