در آ ؛

که كران را برچیدم ،

            خاك زمان رفتم ،

                        آب "نگر" پاشیدم .

در سفالینه چشم ،

             "صدبرگ" نگه بنشاندم ،

                                    بنشستم .
آیینه شكستم ،

                        تا سرشار تو من باشم و من .

جامه نهادم .

            رشته گسستم .

زیبایان خندیدند ،

            خواب "چرا" دادمشان ، خوابیدند .

غوكی می جست ،

             اندوهش دادم ، و نشست .

در كشت گمان ، هر سبزه لگد كردم .

            از هر بیشه  ، شوری به سبد كردم .

بوی تو می آمد ، به صدا نیرو ،

            به روان پر دادم ، آواز "در آ " سر دادم .

پژواك تو می پیچید ، چكه شدم ،

            از بام صدا لغزیدم ، و شنیدم .

یك هیچ ترا دیدم ، و دویدم .

            آب تجلی تو نوشیدم ، و دمیدم .

سهراب سپهری  . شرق اندوه