وفا نکردی و کردم ، خطا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم ، بُریدی و نبریدم

اگر ز خلق ملامت ، و گر ز کرده ندامت
کشیدم از تو کشیدم ، شنیدم از تو شنیدم

کی ام ، شکوفه اشکی که در هوای تو هر شب
ز چشم ناله شکفتم ، به روی شکوفه دویدم

مرا نصیب غم آمد ، به شادی همه عالم
چرا که از همه عالم ، محبت تو گزیدم

چو شمع خنده نکردی ، مگر به روز سیاهم
چو بخت جلوه نکردی ، مگر ز موی سپیدم

بجز وفا و عنایت ، نماند در همه عالم
ندامتی که نبردم ، ملامتی که ندیدم

نبود از تو گریزی چنین که بار غم دل
ز دست شکوه گرفتم ، بدوش ناله کشیدم

جوانی ام به سمند شتاب می شد و از پی
چو گرد در قدم او ، دویدم و نرسیدم

به روی بخت ز دیده ، ز چهر عمر به گردون
گهی چو اشک نشستم ، گهی چو رنگ پریدم

وفا نکردی و کردم ، بسر نبردی و بردم
ثبات عهد مرا دیدی ای فروغ امیدم؟
 

مهرداد اوستا