نه چنان هوای رویت گذرد به داغداری

که تطاول نسیمی به چراغ لاله­ زاری

نه نوازش نگاهی، نه ترنم پیامی

نه ترانه امیدی، نه نوید انتظاری

به کرامتی که داری سر خویش گیر و بگذر

تو و مهر ماهرویی، من و چشم اشکباری

ز فراق تازه گردد همه داغ کهنه دل

گذری به لاله ­زاری اگر افتدم بهاری

نه مرا دلیست دیگر که ترانه خیزد از او

به ترنم امیدی ز نگاه گلعذاری

مگذر به ناز از من که به عشق ماجراها

بسی افتد و نیفتد چو منی به روزگاری

مهرداد اوستا