به رهی دیدم برگ خزان

            پژمرده ز بیداد زمان

                        کز شاخه جدا بود

چو ز گلشن رو کرده نهان

            در رهگذرش باد خزان

                        چون پیک بلا بود

 
ای برگ ستمدیدۀ پاییزی ،

            آخر تو زگلشن ز چه بگریزی؟

                      روزی تو هماغوش گلی بودی

                                   دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا ، دلدادۀ رسوا ، گویمت چرا فسرده ام

در گل نه صفایی ، نی بوی وفایی ، جز ستم ز وی نبرده ام

خار غمش در دل بنشاندم ، در ره او من جان بفشاندم

تا شد نوگل گلشن و زیب چمن

            رفت آن گل من از دست ،

                       با خار و خسی پیوست

من ماندم و صد خار ستم ، وین پیکر بی جان

            ای تازه گل گلشن ، پژمرده شوی چون من

                        هر برگ تو افتد به رهی ، پژمرده و لرزان

بیژن ترقی