با من بی کس تنها شده ، یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه خدا را تو بمان

من بی برگ خزان دیده دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری ، تازه بهارا تو بمان

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش بخون شسته نگارا تو بمان

زین بیابان گذری نیست سواران را لیک
دل ما خوش به فریبی است ، غبارا تو بمان

هر دم از حلقه عشاق ، پریشانی رفت
بسر زلف بتان! سلسله دارا تو بمان

شهریارا ، تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا ، یارا ، اندوه گسارا تو بمان

سایه ، در پای تو ، چون موج ، دمی زار گریست
که سر سبز تو باد کنارا تو بمان

هوشنگ ابتهاج