ترا چون نسیم صبا دوست دارم
ترا چون حدیث وفا دوست دارم

چو حل گشته ام در وجود تو با خون
ترا از من و ما ، جدا دوست دارم

دلم را كسی جز تو كی می شناسد
ترا ای به درد آشنا ، دوست دارم

چو بیمار جان بر لبم از جدایی
گل بوسه را چون دوا ، دوست دارم

بلای وجودی ، مرا مبتلا كن
ز هستی گذشتم ، بلا دوست دارم

مگیر از سرم سایه شهپرت را
ترا همچو فر هما دوست دارم

بشبهای تاریك و تلخ جدایی
خیال ترا چون دعا دوست دارم

قسم بر دوچشمان غم ریز مستت
ترا من بقدر خدا دوست دارم

هما میرافشار