اگر چه شمعی و از سوختن نپرهیزی
نبینم ات که غریبانه اشک می ریزی !

هنوز غصۀ خود را به خنده پنهان کن !
بخند ! گر چه تو با خنده هم غم انگیزی

خزان کجا ، تو کجا تک درخت من ! باید
چو برگ ریخته بر شاخه ها بیاویزی

درخت ، فصل خزان هم درخت می ماند
تو «پیش فصل» بهاری نه اینکه پاییزی

تو را خدا به زمین هدیه داده ، چون باران
که آسمان و زمین را به هم بیامیزی

خدا دلش نمی آمد که از تو جان گیرد
و گرنه از دگران کم نداشتی چیزی

فاضل نظری