شانه را در هوس زلف کجت آزردم

بار کج بود که بر شانه به منزل بردم

اشک ، لب‌های پُر از زخم مرا تر می‌کرد

عوض بوسه فقط زخم زبان می‌خوردم

با دل تنگ به امید فرج می‌رفتم

باز با سر به دل سنگ تو برمی‌خوردم

مست می‌کردم و دنبال خودم می‌گشتم

آنقدر مست ، که گاهی به خودم می‌خوردم

دور باطل زدم و باختم و بازی را

در همان نقطه‌ی آغاز به پایان بردم

دم رفتن ، نفسی تنگ در آغوشم گیر

چادر گل‌گلی‌ات را کفنم کن ، مُردم

بهمن صباغ زاده