من سایه ای از نیمۀ پنهانی خویشم

صد بار پشیمانی و صد مرتبه توبه
هر بار پشیمان ز پشیمانی خویشم

عالم همه هر چند كه زندان من و توست
از این همه آزادم و زندانی خویشم

تا در خم آن گیسوی آشفته زدم دست
چون خاطره خود جمع پریشانی خویشم

فردایی اگر باشد باز از پی امروز
شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم

حافظ مگر از عهدۀ وصف تو بر آید
با حسن تو حیران غزلخوانی خوانی خویشم

قیصر امین پور