دلم برای کسی تنگ است

                 که آفتاب صداقت را

                        به میهمانی گلهای باغ می آورد

                                    و گیسوان بلندش را به بادها می داد

                                                و دستهای سپیدش را به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است

                که چشمهای قشنگش را

                        به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

                                      و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

 دلم برای کسی تنگ است

             که همچو کودک معصومی

                            دلش برای دلم می سوخت

                                     و مهربانی را نثار من می کرد

دلم برای کسی تنگ است

               که تا شمال ترین شمال با من رفت

                          و در جنوب ترین جنوب با من بود

 کسی که بی من ماند

             کسی که با من نیست

                                    کسی که . . .

                                                 - دگر کافی ست .

حمید مصدق