دوست من دیدن اش آسان نبود
پنجره اش رو به خیابان نبود
دوست من منظره ی بسته اش
تارمی پر گل ایوان نبود
چهره گشایی که به چاه محاق
چهره گری هاش نمایان نبود
طرح زمینی بزنم دوست را
دوست من هیچ جز انسان نبود
با من و تو فرق زیادی نداشت
او فقط این گونه هراسان نبود
من پی دریوزه ی جسم ام اگر
او پی دریوزگی جان نبود
دامنه ای داشت پر از آبشار
منتظر رحمت باران نبود
بد خبران آنچه از او گفته اند
با دل خوش باورمان ؛ آن نبود
دوست من با دل طوفانی اش
جز پی آرامش طوفان نبود
دوست من نکته ی آغازهاست
دوست من نقطه ی پایان نبود
با چه دریغی بسرایم از او
او که خود از خویش پشیمان نبود
محمد علی بهمنی
