عشق‌ات آتش به دل کس نزند تا دل ماست
            کی به مسجد سِزَد آن شمع ، که در خانه رواست

به وفایی که نداری ، قسم ای ماه جبین
            هر جفایی که کنی ، بر دل ما عین وفاست

اگر از ریختن ، خون من‌ات خرسندی‌ست
            این نه خون است ، بیا دست در او زن ، که حناست

سر زلف تو ز چین ، مشک‌تر آورده به شهر
            از خُتَن مشک نخواهید ، حریفان ، که خطاست

من گرفتار ، سیه چرده‌ی شوخی شده‌ام
            که به من دشمن و با مردم بیگانه صفاست

روزی آیم به سر کوی تو و جان بدهم
            تا بگویند که این ، کشته‌ی آن ماه لقاست

زود باشد که سراغ من تهمت زده را
            از همه شهر بگیری و ندانند کجاست

اگرت یار جفا کرد و ملامت "راهب" *
            غم مخور دادرس عاشق مظلوم خداست

محمد تقی بهار

*)  راهب تخلص شاعر به منظور حفظ وزن میباشد . (معکوس بهار)

البته در جای دیگر به صورت زیر نیز آمده است :

اگرت یار جفا پیشه ، ستم کرد بهار