شب آمد و دل تنگم هوای خانه گرفت
                        دوباره گریه ی بی طاقتم بهانه گرفت

 شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست
                         دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت
 
نشاط زمزمه زاری شد و به شعر نشست
                         صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت

زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر
                         نگاه کرد و دو چشم مرا نشانه گرفت
 
امید عافیتم بود روزگار نخواست
                         قرار عیش و امان داشتم زمانه گرفت
 
زهی بخیل ستمگر که هر چه داد به من
                         به تیغ باز ستاند و به تازیانه گرفت

 چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا
                         به خرمنم زد و آتش در آشیانه گرفت
 
چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
                        ازین سموم نفس کش که در جوانه گرفت

دل گرفته ی من همچو ابر بارانی
                        گشایشی مگر از گریه ی شبانه گرفت

هوشنگ ابتهاج