بزرگ بود

و از اهالی امروز بود

و باتمام افق های باز نسبت داشت

و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید

صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود

و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد

و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد

                                    و مهربانی را به سمت ما کوچاند

به شکل خلوت خود بود

و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را 

                                    برای آینه تفسیر کرد

و او به شیوۀ باران

             پر از طراوت تکرار بود

                        و او به سبک درخت

                                    میان عافیت نور منتشر می شد

همیشه کودکی باد را صدا می کرد

همیشه رشتۀ صحبت را به چفت آب گره می زد

برای ما ، یک شب سجود سبز محبت را چنان صریح ادا کرد

که ما به عاطفۀ سطح خاک دست کشیدیم

و مثل لهجۀ یک سطل آب تازه شدیم

و بارها دیدیم که با چه قدر سبد

            برای چیدن یک خوشۀ بشارت رفت

                        ولی نشد که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

و رفت تا لب هیچ

و پشت حوصلۀ نورها دراز کشید

و هیچ فکر نکرد

که ما میان پریشانی تلفظ درها

                        برای خوردن یک سیب

                                    چه قدر تنها ماندیم

سهراب سپهری . حجم سبز