دیر گاهی است در این تنهایی
            رنگ خاموشی در طرح لب است
                        بانگی از دور مرا می خواند
                                    لیک پاهایم در قیر شب است
                                   
رخنه ای نیست دراین تاریکی
             در و دیوار به هم پیوسته
                        سایه ای لغزد اگر روی زمین
                                    نقش وهمی است ز بندی رسته

نفس آدم ها
سر به سر افسرده است
روزگاری است دراین گوشۀ پژمرده هوا
                                    هر نشاطی مرده است

دست جادویی شب
در به روی من و غم می بندد
                        می کنم هر چه تلاش
                                    او به من می خندد

نقش هایی که کشیدم در روز
             شب ز راه آمد و با دود اندود
                        طرح هایی که فکندم در شب
                                    روز پیدا شد و با پنبه زدود

دیرگاهی است که چون من همه را
            رنگ خاموشی در طرح لب است
                        جنبشی نیست دراین خاموشی
                                    دست ها ، پاها در قیر شب است

سهراب سپهری . مرگ رنگ