در تاریکی بی آغاز و پایان
دری در
روشنی انتظارم رویید
خودم را
در پسِ در ، تنها نهادم
و
به درون نهادم
اتاقی بی روزن ، تهیِ نگاهم را پر کرد
سایه
ای در من فرود آمد
و
همه شباهتم را
در ناشناسی خود گم کرد
پس
من کجا
بودم ؟
شاید زندگی ام در جای گمشده ای نوسان داشت
و من انعکاسی بودم که بی خودانه همه خلوت ها را به هم می زد
و
در پایان همه رویاها درسایه بُهتی فرو می رفت
من در پس در تنها مانده بودم
همیشه خودم را در پس یک در تنها دیده ام
گویی
وجودم در پای این در جا مانده بود
در گنگی آن ریشه داشت
آیا زندگی ام صدایی بی پاسخ نبود ؟
در اتاق بی روزن انعکاسی سرگردان بود
و
من درتاریکی خوابم برده بود
در
ته خوابم ، خودم را پیدا کردم
و
این هوشیاری
خلوت خوابم را آلود
آیا این هوشیاری ، خطای تازۀ من بود ؟
در
تاریکی
بی آغاز و پایان
فکری
در پس در تنها مانده بود
پس من کجا بودم ؟
حس کردم جایی به بیداری می رسم
همه وجودم را در روشنی این بیداری تماشا کردم
آیا
من سایه گمشدۀ خطایی نبودم ؟
در اتاق بی روزن
انعکاسی نوسان داشت
پس من
کجا بودم ؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
بُهتی در
پس در تنها مانده بود
سهراب سپهری . زندگی خواب ها
