زندگی را آنچنان سخت مگیر
                        من نمی گیرم هیچ
آنچنان سخت مگیر ، که من نمی میرم هیچ
                                                من نمی گیرم هیچ

جای شکرش باقیست ، تن سالم دارم
                        گردنی امن و امان از تیغ ظالم دارم

آبرویی آنچنان و بر و رویی کم و بیش
                        دست بی آز و طمع دارم و
                                    سر درون لاک دل خویش

نه دلم در پی آزار کسی ست
نه نگاهم شور ، بر گرمی بازار کسی ست

وضع من عالی نیست
        جای شکرش باقیست ،
                      خانه ام خالی نیست

یک سماور دارم ، که در آن می جوشد
جانمازی هم هست ، بر سر طاقچه اش
سفره نانی هم هست ،
            که پراست ، شکرخدا
                                    پر از نان لواش

قاب عکسی ست به دیوار اطاق آویزان
            یادگاری ست که از مادر پیرم دارم ،

بر سر سفرۀ عقد
پدرم تا امروز همچنان مظلوم ست
                        توی عکس از نگاهش پیداست

جا ی شکرش باقیست ، خانه ام خالی نیست
گربه ای هست ، کزآن زن همسایۀ ماست
صبحها می آید، به غذای سرد شب ماندۀ ما
                                    روزگاریست که عادت دارد

جا ی شکرش باقیست ، خانه ام خالی نیست

تو حیاط خونه مون
اونطرف کنار حوضش یه تلمبه س
                        توی حوضش سه چهار تا
                                    ماهیهای قرمز گرد و قلمبه س

رو درخت دم حوض
پر از گنجشکهای ریزو درشته
            پر از کلاغهای تشنه و گشنه

عصرا دیدن داره
انقدر شلوغ پلوغ تو حیاط
            انگاری جلو سینماس و
                        پنداری شبها ی جمعه س

جای شکرش باقیست ، نفسی هست هنوز
            که هنوز می آید زندگی را آنچنان سخت مگیر

مسعود فردمنش